بررسی تنوع جمعیت های گل جالیز مصری (orobanche aegyptiaca) در واکنش به علف کش ها و بنزوتیادیازول در گوجه فرنگی (lycopersicum esculentum)

آگاهی از تنوع جمعیت های گل جالیز در واکنش به علف کش ها می تواند کمک بزرگی در راستای بهبود مدیریت آن ها باشد. پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل طی سال های 1389 و 1390 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. عامل اول 12 جمعیت گل جالیز مناطق مختلف کشور و عامل دوم سه بار پاشش علف کش گلایفوزیت (41%ec) به مقدار 21 و 41 میلی لیتر ماده مؤثره در هکتار، علف کش سولفوسولفورون (75%wg) 27 و 50 گرم ماده مؤثره در هکتار و همچنین محلول پاشی بوته های گوجه فرنگی با غلظت های 15، 20 و 30 پی پی ام ماده مؤثره بنزوتیادیازول، 30، 40 و 50 روز پس از نشاء و قرارگیری بذور آن به مدت 36 ساعت در 15، 20 و 30 پی پی ام بنزوتیادیازول، شاهد با و بدون گل جالیز بودند. درصد کاهش تراکم، وزن خشک گل جالیز نسبت به شاهد آلوده و درصد افت عملکرد گوجه فرنگی نسبت به شاهد بدون آلودگی، محاسبه شد. بهترین تیمار برای کنترل گل جالیز به جز جمعیت ارومیه، تیمار سولفوسولفورون 50 گرم ماده مؤثره در هکتار با سه بار پاشش بود وفقط جمعیت گل جالیز بهشهر را کاملاً کنترل کرد. جمعیت ارومیه با گلایفوزیت 41 میلی لیتر در هکتار بهتر کنترل شد. بنزوتیادیازول بجز تیمار سه بار محلول پاشی با غلظت 30 پی پی ام ماده مؤثره، کارایی مناسبی در کنترل گل جالیز نداشت.